Եղիշե Չարենց

Ո՞վ այդ արեւը բերեց։– Ահա ոսկյա մի արեւ՝ Ճարագումով իր հրե՝ Այգաբացի փուրփուրե Նժույգների վրա հեծ՝ Նոր աշխարհին ու մարդուն Հղում Է լույս զվարթուն, Նոր աշխարհին ու մարդուն Ո՞վ բերեց լույսն այս արթուն, Օ, ու՞մ ձեռքով վառվեց, ու՞մ։ Հրակարմիր, հրավարս, Ադամանդյա լույսը այս։- Կքած կյանքի բեռի տակ, Խոր գերության ընթերքում, Իմաստության մի գետակ Հիմարության համերգում– […]

Փրկությանդ արեւ՝ Վահագնին տեսար … Հ. ՀՈՎՀԱՆՆԻՍՅԱՆ Հրդեհի աստված, հրդեհ ու կրակ, Օ, Վահագն արի: – Տեսնում եմ ահա, Որ ծիծաղում ու քրքջում են նրանք Արնաքամ ընկած դիակիդ վրա: Թե մի՞ֆ էիր դու … Եկան երգեցին Մի հին իրիկուն գուսանները ծեր, Որ հզո՜ր ես դու, հրոտ, հրածի՜ն, Որ դո՜ւ կբերես փրկությունը մեր: Եվ հավատացինք, հարբած […]

Ո՞վ կհանդիպի, ո՞վ կբարեւի, Ու՞մ հոգեհամբույր խոսքը կլսեմ: Ու՞մ ուրախացած դեմքը կարեւի՝ Բարեկամական հրճվանքով վսեմ: Ո՞վ կհամբուրի, ո՞վ կհեկեկա, Ո՞վ կհիանա անսուտ հրճվանքով: գուցե աշխարհում, դուրսը մեկը կա, Որ ապրում է իմ անուրախ կյանքով: ուցե իմ սրտում, երգերում իմ մութ, Խոսքերում՝ ասված իմ հոգու մասին – Հեռավոր մեկի անրջանքն եմ սուտ՝ Նետված աշխարհի անսուտ երազին: […]

Գիշերն ամբողջ հիվանդ, խելագար, Ես երազեցի արեւի մասին: Շուրջս ո՛չ մի ձայն ու շշուկ չկար – ունատ էր շուրջս՝ գիշեր ու լուսին: Ես երազեցի արեւի ոսկին, Տենչացի նրա հրաշքը խնդուն՝ Ուզեցի սիրել շշուկն իմաստուն՝ Արեւանման, արնավառ խոսքի, – Բայց շուրջս այնպես գունատ էր, տկար – Խոսքեր չկային, ու արեւ չկար … 1915

Կյանքը – երգի, երկնքի՜ պես անհո՜ւն, անհո՜ւն, – Կյանքը – կորած աստղերի՜ պես հազարանուն: Կյանքը – կրակ ճահիճներում՝ կա ու չկա, – Կյանքը – ճամփորդ, սպասված հյուր, որ պետք է գա: Կյանքը – երգի, երկնքի՜ պես անհո՜ւն, անհո՜ւն, – Կյանքը – կորած աստղերի՜ պես հազարանուն …

Սիրելի Վիվանին Հարդագողի ճամփորդներ ենք մենք երկու՝ Երկու ճամփորդ՝ պատառոտած շորերով: Ու սիրել ենք տրտմությունը մեր հոգու՝ Անրջական կարոտներով ու սիրով: Մենք սիրել ենք տրտմությունը մեր հոգու՝ Անրջական ինչ-որ կարոտ, ինչ-որ սեր: Ու սիրում ենք առավոտից իրիկուն Ճամփա երթալ – ու հավիտյան երազել: Աչքերիս մեջ մենք պահել ենք երկնային Ճամփաների հեռուները դյութական – Ու անցնում […]

Մենք բոլորս, որ գնում ենք մենակ, տրտում, Որ գնում ենք խանութներում գինի ու հաց, Որ փնտրում ենք անկարելի մի խնդություն, Բայց չենք գտնում՝ վազքով տարված ու զբաղված.- Մենք բոլորս, որ, հոգնաբեկ, չենք նայում վեր – Մոռանալով աշխարհային չարը, բարին՝ Տրտո՜ւմ կօրհնենք մի իրիկուն օրերը մեր – Ու կնայենք Հարդագողի ճանապարհին…

Թողած Կարսում, գետի ափին, տունս՝ շինված անտաշ քարով, Կարսը թողած, Կարսի այգին ու հայրենի երկինքը մով Եվ Կարինե Քոթանճյանին անգամ չասած մնաս բարով – Ա՜նց եմ կենում հիմա օտար քաղաքների ճանապարհով: Անց եմ կենում. շուրջս -մարդիկ, շուրջս դեմքեր հազա՜ր-հազա՜ր. Շուրջս աշխարհն է աղմկում, մարդկային կյանքն անհավասար. – Եվ ո՞վ կասի՝ ինչո՞ւ ես դու, – ո՞վ […]

Հնչում են օրերը, կանչում են, Օրերը – կարմիր ու բոսոր. Օրերը ղողանջ ու հնչյուն են, Զնգում են՝ հրե ու հզոր: Ու սիրտս զնգում է, զնգում է, Թռչում է՝ կրակ է ու բոց. Լսո՞ւմ ես սրտի իմ զնգունը, Լսո՞ւմ ես, լսո՞ւմ ես, թե ոչ… Կրա՛կ կա սրտիս մեջ, կրա՛կ կա, Հրդեհ է՝ վառվում է հրկեզ. ալիքը, […]

Ու վառվո՜ւմ է օրերում սիրտս, որպես ողջակեզ. Ջե՜րմ հողմերում ու հրում քե՜զ եմ տեսնում հիմա ես: Փռել ես հուրդ ոսկի, վառել ես կյանքը մթար, Վառել ես սիրտս՝ խոսքի կարկաչներով արեւառ: Բա՜ց ես թողել հողմային քո նժույգները կարմիր, Որ հրդեհեն կյանքը հին ու քաղաքները մարմար: Ու թռչում են սրընթաց քո նժույգները հիմա – Քա՛ղցր է աշխարհը […]